Ook Lize Spit nam #40 (des)illusie onder haar vleugels. Als meter van deze editie koos ze haar twee favorieten uit dit nummer. Eerder deelden we al een van de favoriete teksten van peetoom Rob van Essen. (Dat was ‘Eng’ van Sanne Aletta van Otten.) Nu geven we je een van Lize’s keuzes mee: ‘Kind, maan, wet’ van Willemijn van den Geest – en dit is waarom:

“Een cyclisch gedicht. Je leest het alsof je in een rij staat om iets te bezichtigen, en je gaat stapje voor stapje vooruit en wordt steeds nieuwsgieriger. Die associatieve opbouw bevalt me zeer, omdat het verrassend werkt, en bij elke nieuwe regel leer je ook iets meer over de betekenis van de voorgaande regels.“

Hou Roergebied in de gaten om de andere twee favoriete teksten uit #40 (des)illusie van Lize en Rob te ontdekken!

---

Kind, maan, wet – Willemijn van den Geest

Zo werkt de cirkel van de wetten. Hemellichamen zijn lichamen. 
Lichamen zijn vrienden. En vrienden moet je begroeten.

Onder de maan moet je ’s nachts je oren spitsen. Horen hoe het 
open kraakt. Er wordt daar voorgelezen hoe te reizen.

Op het eigen bed wacht krijgsmacht op instructies. Instrueer daar
tot verovering. Oplossingen komen nooit uit eigen gelederen. 

Hang voor het slapen gaan je vleugels aan de muur. Wij erkennen 
het fysieke bestaan ervan. Wij keuren het gebruik ervan af.

Stippel routes uit met woorden die je nu nog in je armen houdt
terwijl je slaapt. De echte namen van de dingen zijn bij ons bekend.

Vind blinkend aan elke horizon het eindstation. Slaap daarna
in. Wij verstrekken kapstokken om open eindes aan te hangen. 

Lichamen zijn vrienden. Vrienden moet je begroeten. Als knieën
voor het eigen bed. Vallen is de zwaartekracht. En zwaartekracht is wet.

Wil je dit gedicht op papier? Dat kan als je een exemplaar van #40 (des)illusie bestelt! Eerder las je ook al werk van Willemijn in #36 Het fenikscomplex.