De term ‘mutatie’ draagt een onheilspellende voorbode in zich. Mutaties tasten lukraak de kern aan en genereren daardoor nieuwe patronen of veroorzaken juist onherroepelijke schade. Er is sprake van een voortdurend schipperen tussen waarborg van leven en ruïnering. Maar wat er in de nasleep ligt van mutaties is slechts bijzaak. De auteurs in dit nummer zoeken het oog van de omwenteling op. Hoe stel je een mutatie vast terwijl die zich voltrekt?

In sommige teksten valt de alledaagse setting op. Door een hogere gevoeligheid voor afwijkingen in het routineuze gedrag ontstaat er toch een spanningsveld. Het kleinmenselijke drama schuilt in hoe de personages zich toch alleen maar kunnen behelpen met ontoereikende copingmechanismen. (…) Tegenover het alledaagse en de waas van de gedachtenwereld staat de natuur. Maar de natuur biedt niet alle antwoorden, lijdt ook aan verval. Ze is een instapbaar vluchtoord waar associatie en sprongsgewijze redenering vrij spel krijgen. Zo leidt een puinhoop tot een herinnering aan een plaatjesboek. Zo kunnen in een ruïnelandschap toch enkele zuilen opgericht worden over wat heling (niet) is. (…) Een andere tendens in dit nummer is het monsterlijke karakter van mutaties te omarmen. Wanneer naden scheuren, is het kernweefsel ook aangetast.

Ontdek deze auteurs: Kevin Amse, Bart Decroos, Hanna De Grave Loyson, Esther De Soomer, Peter De Voecht, Puck Füsers, Angelika Geronymaki, María José Bilbao (in vertaling van Hanne Craye), Nelson Morus, Axel Van den Eynden, Aafke van Pelt, Caya Rosa van Rossum, Johannes Westendorp en Femke Zwiep.

Met beelden van Luca Vanello en Maxime Brigou. Kunstenaar Luca Vanello staat stil bij de dominante houding van de mens en zijn uitvindingen die als gezwellen de natuur wegdrukken. Hoe verhouden we ons tot onze steeds veranderende omgeving waarin we steeds meer doorslaan in de zoektocht naar een zo lang mogelijk durende levenscyclus? Ook de werken van Maxime Brigou spelen in op de verhouding van toeschouwer tot object. Haar kunstmatige clusters zijn tegelijk schilderij, sculptuur en reliëf. Ze laten de illusie los van een onverwrikbare materiële waarheid, terwijl in het verlies daarvan nieuwe impressies en amorfe organismen ontstaan.

De teksten en kunstwerken raken in #45 Mutaties aan het onheilspellende, maar tonen vooral een fascinatie voor de sprongsgewijze verandering. Dit nummer muteert stilletjes. Let de lezer op kleurovergangen en degradaties in contrasten, dan bevindt die zich samen met de auteurs in het oog van de omwenteling tot er een nieuwe variant ontstaat. (Lees: er bestaan tien verschillende versies van de cover.)

De peetouders van dit nummer zijn Twan Vet en Jens Meijen.

Koop hier je exemplaar!