Is Pallaksch een woord? Is een woord een woord als het geen (vaste) betekenis heeft maar wel van alles oproept? Asemische poëzie zoekt de grenzen van taal, schriftuur en betekenis op en gaat op zoek naar het moment waarop tekens tekeningen lijken te worden. Asemische poëzie is een wereld vol ingebeelde alfabetten, krabbels die letters zouden kunnen zijn, pseudo-hiëroglyphen, experimentele calligraphie en patronen die terugkeren maar raadselachtig blijven. Asemische poëzie is niet nieuw maar kreeg in de twintigste eeuw al aandacht van de surrealisten (Henri Michaux, Max Ernst) en Cobra (Henri Dotremont).

Maar ook recent zijn velen met asemische poëzie bezig. Doordat asemische poëzie niet gebonden is aan bestaande talen en schrifturen, is het ook een discipline waarbij internationale uitwisseling makkelijker is dan bij andere literaire genres. Wie geïnteresseerd is in wat leeft en beweegt op het vlak van asemische poëzie, moet zeker eens kijken op The New Post-Literate: A Gallery of Asemic Writing, van spilfiguur Michael Jacobson.

Maar ook dichter bij ons zijn heel wat mensen actief, bijvoorbeeld Dirk Vekemans. In volgende berichten brengen we ook nieuw asemisch werk uit Nederland en Vlaanderen.