De moderne samenleving is complex. Soms lijkt het alsof er in die schijnlijke wanorde enkel structuur gebracht kan worden als we onszelf onderwerpen aan de ratio, aan de praktische rede, om zo onszelf te behoeden van angstaanjagende catastrofes. Maar is dat wel zo? Zestig jaar geleden betoogden Theodor Adorno en Max Horkheimer net het omgekeerde. De praktische rede, die alles in wiskundige modellen vast probeert te leggen en enkel oog heeft voor observeerbare feiten, was voor hen geen redding uit de chaos – ze lag net mede ten gronde aan de crisis van de moderniteit.

Vandaag leven we in een andere wereld, maar wel een die gebouwd is op de brokstukken van wat vooraf ging. Daarom: Sparagmos. Het extatisch openrijten van een levend wezen als overgangsritueel om een samenleving (opnieuw) samen te smeden. Is het mogelijk om ruimte te scheppen voor het irrationele, is het mogelijk om ons te emanciperen van de koele rede en om een andere, misschien meer doorleefde blik op het bestaan te ontwikkelen? Of regeert de waanzin dan soeverein?

In dit nummer van Kluger Hans zoeken we een aanzet tot antwoord. Hoe zoekt de rede wanhopig naar het redeloze? Kan de waanzin ons emanciperen? Kan sparagmos ons helpen om los te breken uit de schijnbaar eindeloze cyclus van onderwerping?

Met bijdragen van Sofie Alossery, Solli Asemani, sieger baljon, Nele Buyst, Michiel Cox, Ingeborg Daniëls, Radna Fabias, PEter Gieskens, Giuseppe Minervini, Ilona Roesli, Lisa Rooijackers, Carlo Siau, Oscar Spaans, Isabelle STockmans, Dries Van Doorn, Jean-Luc van Ijperen, Anneleen Van Offel en Michiel Van Opstal. Beeldbijdragen van Bram Demunter (schilder) en Maarten Van Praet (illustrator).