Zoals gewoonlijk namen de peetouders van #47 Confabulaties het nummer vlijtig door en kozen zij hun favoriete teksten. Leer hier de eerste lievelingstekst uit #47 Confabulaties van meter Melissa Giardina kennen. Zij kiest voor ‘Tussenruimte’ van Hagar Schuringa.

“Het begin van een winter, een kluwen draden onder een schedel en een buurman die hortensia’s plant in paars geglazuurde potten. Hagar Schuringa schets in dit sterke kortverhaal hoe de klimaatverandering en het lichaam – of de herinnering aan een lichaam – met elkaar verbonden zijn, in kamers als theaterdecor. Terwijl de hele wereld lijkt te kapseizen en de bulldozers niet veraf zijn, houdt haar hoofdpersonage zich vast aan de weinige zekerheden in haar omgeving. 

Iedere morgen klapt de caissière rond half tien de plastic stoelen uit die ze achter het vriesvak bewaart. 

Tussenruimte is poëtisch doch glashelder geschreven. Er staat geen woord te veel, geen woord te weinig. Wie grijpt in en wie niet? En verdwijnen gebeurtenissen wanneer ze niet herinnerd worden? Ook in haar beeldend werk stelt Hagar zich de vraag hoe individuen zich verhouden tot een steeds veranderend landschap. Gelaagdheid, deconstructie en fragmentatie zijn kenmerkend voor haar werk, waarin dat landschap vaak een prominente rol inneemt. Dit verhaal is alvast een prachtige aanvulling op dat werk en die thematiek. Benieuwd naar meer!”

---

Lees hier de eerste pagina van Hagar Schuringa’s ‘Tussenruimte’:

Steeds verder schuift de kustlijn van Norfolk op. Een roze huis heeft het ene moment nog een tuin van tientallen meters, het volgende moment hangt het huis met haar kont over de klif, als een schip dat op kapseizen staat.

In de omliggende dorpen zijn de bulldozers al gekomen. Ze is niet gaan kijken. Ze heeft zichzelf opgesloten in huis, om zo getuige te kunnen zijn van iedere minimale verandering. Alles in de woonkamer, de keuken en de smalle badkamer lijkt zijn vaste plek te verliezen. De kamers vormen een theaterdecor, waarin ieder onbekend geluid de aankondiging kan zijn van een nieuwe acte.

Schuin achter haar huis ligt de oude schoenenfabriek, daarachter de buurtsupermarkt. Iedere morgen klapt de caissière rond half tien de plastic stoelen uit die ze achter het vriesvak bewaart. In het kleine magazijn vult ze een thermoskan met koffie. Sinds de dorpskroeg enkele maanden geleden haar deuren sloot zijn de mannen uit het dorp op gezette tijden welkom tussen de schappen pastasaus en ingeblikte groente. Het merendeel van de mannen heeft in de oude fabriek gewerkt en is nu met pensioen. Ze praten over de visvangst, over hun kleinkinderen, of over de nieuwe snelheidslimiet op de brug. Hun bezoeken zijn stipt en inhoudelijk bijna niet van elkaar te onderscheiden. Sinds een aantal weken blijven steeds meer mannen thuis. Volgens de caissière hebben ze hun angst ingeslikt. De angst hangt ergens halverwege hun slokdarmen en dat maakt converseren moeizaam. 

De buurman praat nog wel. Hij vertelt haar dat een groot deel van het sediment onder hun huizen uit till bestaat. Een mengsel van rotsen, zand en grind, vervoerd door het smeltwater van de gletsjers die Engeland ooit bedekten. Als ze haar best doet, ziet ze het, hoe het till onder haar huis straks naar de bodem van de zee zakt, opnieuw aangestuurd wordt door de onvoorstelbare kracht van water, uiteenvalt als een nat biscuitje in een warme beker thee. 

‘Ieder land is eindig.’ Ze zegt het hardop tegen zichzelf in de badkamerspiegel. De kringen onder haar groene ogen worden steeds donkerder. Toegeven aan de slaap betekent dromen over zee. Ze ziet haar eigen hoofd boven en onder gaan tussen de schuimkoppen. Haar longen vullen zich met water. Ze is een lekke reddingsboei.

---

Lees je graag de rest van dit kortverhaal? Koop  #47 Confabulaties in onze webwinkel of in een van deze boekhandels. Of word abonnee, dan krijg je automatisch dit nummer toegestuurd als welkomstexemplaar!

---

Hagar Schuringa (1996) studeerde Beeld en Taal aan de Gerrit Rietveld Academie. Ze schreef diverse artikelen over beeldende kunst voor de NRC. Momenteel neemt ze deel aan het Slow Writing Lab, waar ze zowel in tekeningen als in taal de continue beweging in het gebied rondom de Mont Blanc onderzoekt en vastlegt.