Meter Nele Van den Broeck koos twee favoriete teksten uit #38 Het belang van het irrelevante. We gaven je eerder al een deel van ‘Polymeer’ van Lieven Stoefs mee. Nu die andere favoriete keuze: ‘Wolkmaki’ van Marijn Pelkmans.

Je kon Marijn al aan het werk horen tijdens de lancering van #38. Toen kregen enkele auteurs de kans om van zich te laten horen op radiozender urgent.fm. Nele had het volgende over zijn tekst te zeggen:

Het mooie aan Wolkmaki vind ik de schaamteloze vermenging van onderwerpen, perspectieven en stijlen. Bepaalde zinnen lezen als een Wikipedia-pagina, andere als een roman van Garcia Marquez. De woordenschat gaat van zandkorrel tot QR-code. Weer: in alles is poëzie te vinden.

---

Wolkmaki

Zijn vader bestudeert de groei van de Sahara. 
Elke dag legt hij een zandkorrel op zijn tong, 
daarna een tweede, schrijft een essay over 
het smaakverschil tussen de twee.
–––

Op zijn achttiende ruikt hij naar vers gemaaid gazon. Men zou
een moestuintje op 
het groen achter zijn oren kunnen aanleggen. Niemand die er
tijd voor heeft. 

Hij besluit bioloog te worden. Het is niet duidelijk of de QR-code 
(in zijn achterhoofd gedrukt) 
hem hier toelating en/of aanleg voor geeft. Niemand protesteert. 

Zijn biologie brengt hem tot in Madagaskar, 
hij grijpt zich vast aan het regenwoud. 
Anderen lopen zichzelf voorbij: handelsakkoorden, revoluties,
rampen, voorspoed, tegenslag … 

Hij hoort enkel het nachtelijk 
gegil van een halfaap. 

Tijd ledigt zich in het loensen van de lemuur. 
Het loopt over, morst zich een weg door zijn leven. 

Publicaties passeren – ongezien. 

Een dun vingertje wijst omhoog vanuit een boom,
toont hem waar waarde te vinden valt.

Zijn laatste publicatie is die over de ontdekking van de wolkmaki:
een vreemd dier dat zich vastgrijpt 
aan de lucht, QR-codes probleemloos scant, richting geeft aan 
zij die hem kunnen vinden. 

De paper zou een wereldschok veroorzaken, 
maar 

niemand die het merkt 
wanneer hij verdwijnt. 

Die dag proeft zijn vader geen verschil.

---

---

Lees ‘Wolkmaki’ van Marijn Pelkmans in #38 Het belang van het irrelevante.